Z3 .
von Sieber gefunden: „höchste Alpen des südlichen Tirols“ (Sieber 1
Nr. 37 nach Mert. & Koch 1 I. .p. 661, Hb. F.: erhalten von Prof.
Friese aus Sieber’s Fl. austr.).
N Monte Tonale (Rota 2 p. 95); nördlich der Alpe Lavace bei Lanza
(Handel 4 p. 293).
B Seiseralpe oberhalb Ratzes (Zucc. 1 p. 280), Seiseralpe (Fech. b.
Ambr. 4 I. p. 165), daselbst unweit der Mahlknechtshütte (Grabm.
b. H. 20), am Puflatsch (VL. Hb. F.).
F Fassa: Duron (Fech. b. Ambr. 4 I. P- 165), Udai (Ambr. 3 p. 404),
Fedaja, Monte di Pozza, Bufaure (Fecch. b, Ambr. 4 I. pP. 165) ; hienach
hätte es bei Bertol. 2 III. p. 584 statt „Fiemme“, richtiger „Fassa“
zu heißen.
T Cornetto di Bondone (Fech. b. Ambr. 3 pP. 404; 4 I. p. 165);
Valsugana: Montalone, Cinque valli (Ambr, locis cit.), Mendana bei
Torcegno (Ambr. b. C. & A. Per. 4 P- 474; b. H. 1 p. 1508: b. Bertol.
2 X. p- 462; Ambr. 4 I, p. 165).
?R Baldo: vorzüglich al Prabazar und ai Coltri (Poll. 3 I. p. 121;
b. Bertol. 2 I. p. 600).
Var. viridi-aurea nob., Festuca pilosa var. ß spiculis viridi-
aureis Ambr., Fl. Tir, merid. I. (1854) p- 164.
M Vinschgau (Fech, b. Ambr. 4 I, p. 165).
F Fassa: Durontal (Fech. b. Ambr., 4 I. P- 165).
T Monte Maranza bei Trient; Setteselle in Valsugana (Fech. b,
Ambr. 4 I, p. 165).
Var. breunia *) och.) Richter, Pl. eur, I. (1890) p. 95 (als
„brennia“), Festuca breunia Fech. b. Ambr., Fl. Tir. merid. I. (1854)
p- 824, F. pilosa ß breunia Ambr. l. c. p. 819. — A. u. G.Ll. ce.
p- 435.
„In valle Ridnaun districtus Sterzing ad occidentem montis
Brenner, et in opposito monte Schneeberg in valle Passeier, a regione
Ssuprema culturae ad regionem alpinam mediam; in alpe Giumella
districtus di Fassa; in herbidis clivosis, saxosis, rupestribus, solo
granitico. Observavi annis 1844 et 1845“ (Fech. 5 p. 11 u, b. Ambr.
4 I. p. 824—8925).
M Am Schneeberg in Passeier (Fech., siehe oben).
E Ridnauntal (Fech,, siehe oben).
F Alpe Giumella in Fassa (Fech,, siehe oben).
Hausmann schreibt (20) Folgendes: „Aehrchen 6—8 blütig.
Facchini trennte die Art auf das Merkmal der vielblütigen Aehrchen
und der flachen Halmblätter gestützt, aber schon Koch bemerkt, daß
der Halmblätter bald flach, bald zusammengerollt sind und nennt
dabei die Aehrchen meist 3 blütig. Reichenbach (Gräser p. 30) nennt
die Aehrchen sehr veränderlich an Größe und dabei 3- bis 6 blütig.
Es stellt sich somit heraus, daß die vielblütige Form wenigstens
“ Von Breuni, einem rätischen Volksstamme, nach dem angeblich der
Brenner benannt ist (vergl. Horaz, Carm. lib. IV. cap. 14.: „..'..". milite nam
tuo Drusus Genaunos, implacidum genus, Breunosque veloces et arces Alpibus
impositas tremendis .. “1.
Poa