Joseph Bergmann. Beiträge zu einer kritischen Geschichte Vorarlbergs
fragte besorgt der Vater nach dem Sohne und liess vergebens die ganze Gegend durchsuchen. Nun gelobte
er in seinem Schmerze , dem Heiligen desjenigen Tages, an dem sein Sohn gefunden würde, all sein Gut
zu vermachen. Da dieser gerade am Tage des h. Lucius (3. December) beim Abdecken der Garben todt
gefunden wurde, erfüllte der fromme Ritter sein Gelübde und resignirte zu Chur die Kirche zu Bendern
in die Hände K. Heinrich’s VI., welcher den Weg nach Italien über Churrhätien nahm, dieser übergab sie
auf der Stelle (am 22. Mai 1194) dem dortigen Kloster St. Lucius *). Den Besitz der Kirche zu Bendern
bestätigt ferner K. Philipp , ddo. Enzling am 11. Juni 1200 (in v. Mohr’s Cod. dipl. Nr. 167).
Die Urkunde K. Friedrich’s II. ddo. Augsburg am 14. Februar 1214, welche dem Kloster des heil.
Lueius die Kirche zu Bendern bestätigt, wird von Herrn v. Mohr N. 182, schmerzlich vermisst. Ich fand die-
selbe wie die Bestätigungsbulle des P. Honorius 1I., ddo. Rom am 19. Juni 1221, beim k. k. Rentamte zu
Feldkirch. Diese zwei Urkunden kamen wohl erst in neuerer Zeit in dieses Rentamt. Durch den Reichs-
deputations-Hauptschluss, ddo. Regensburg am 25. Februar 1803, erhielt der Prinz von Nassau-Oranien
für seine Verluste in Holland ete. , ausser Fulda, Corvei und der Reichsstadt Dortmund auch das reichsfreie
Stift Weingarten sammt seinem Blumenegg, wie auch die Kloster Einsiedeln’sche Propstei St. Gerold
in Vorarlberg und Bendern im Liechtensteinischen als Entschädigung. Da das Kloster St. Luzi nicht nur im
Liechtensteinischen , sondern auch in Vorarlberg Erbzins- und Lehengüter , wie auch Capitalien hatte , ver-
langte der österreichische Verwalter Fritschner zu Feldkirch die Auslieferung sämmtlicher Acten und
Urkunden von St. Luzi, welche aber die Regierung zu Chur der Abtei untersagte. Nur jene Schriften und
Urkunden, die sich ausschliesslich auf das der Pfarrei Bendern zuständige Eigenthum beziehen, sollten
ausgeliefert werden 7). So mögen diese Urkunden nach Feldkirch gekommen sein.
BR
za
I. Carta Friderice IL confirmantis donationem Ecclesiae de Bendura factam Monasterio et Fratribus S. Lucii.
Augsburg 14. Februar 1214.
Fridericus secundus dei gracia Romanorum rex. et semper augustus, el rex sicilie. Cum facla
antecessorum nostrorum Romanum Jmperium siue regna que ipsi iuste sanzerunt. et rationabiliter sta-
fuerunt. el precipue circa ecclesias dei ecclesiasticasque personas,. el premium wite elerne nobis compa-
ramus. et titulos nostre laudis (quibus) excellimus. et posteris nostris exemplum relinquimus. ca que
a nobis diseretion (is mo) deramine slaluta fuerint et ordinata. rata haberi. el scriplis ipsorum uolumus
eorroborari. Qua sane habita consideratione ad noticiam omnium fidelium nostrorum. et Imperij presentis
etatis quam future posteritatis dignum duximus preferendum , quod nobis conslitutis auguste in sollem-
pni ecuria quam ibi celebrauimus. accesserunt ad nos quidam ecclesie sancti Ivecij. que est apud
erriam. offerentes nobis quoddam seriptum publicum et autenticum. dileceti domini ac patris nostri Heinrici
sexti diui Romanorum Imperatoris augusti, et regis sicilie. ex cuius serie plene edocti. quod quidam
miles Rödegerus de limpach in presentia ipsius domini et patris nostri constitutus ecclesiam
in bendura . .. ipsius resignauit. hac.conditione . ut ipse concederet CE gs +, QUC Cr mn
ria .. qua ipse sic ad manus recipiens. ad peticionem fratrum beati lveij et ob spem retributionis eterne
jam dicte ecclesie saneti Iccy cum omnibus pertinentüs suis ad honorem dei super reliquias uiuifice
erucis liberaliter tradidit. ita ut fratres predicti loci ecelesiam habeant, et teneant. et perpetuo
possideant. Nos igitur hanc donationem siue concessionem domini et patris nostri sicut ab eo iuste
et sanete et rationaliter facla est ratam habere uolentes perpetua eam firmitate roboramus. Mandamus
igitur et sub pena gracie nostre distracte precipimus. ut nemo sit qui hanc donationem siue concessionem
yuam dominus ac pater noster in predicta ecclesia de bendura fecit ecclesie sancli lveij. et fratribus
deo et beato Iveio ibi famulantibus contrauenire presumal. uel ipsam nostramque super hanc adiectam
eonfirmationem infringere audeat. vel uiolare. Vt autem hec omnia rata et firma permaneant. presentem
1) Diese Urkunde ist abgedruckt in v. Moh r’s Cod. diplom. Nr. 163. cf, Eichhorn Episcop. Curiens, p. 318. Kaiser S. 99.
2ı Kaisers Geschichte des Fürstenthums Liechtenstein, S. 490 und 492,